De wekker staat op 4.00 uur, half uurtje om aan te kleden en wat te eten, half uurtje naar de haven in de stad, kaartje kopen en om iets ná 5.00 uur staan we op de veerboot die om half 6 vertrekt. Ruim een uur later zijn we in Killini en gaan we op weg naar het douanekantoor bij de haven in Patras. Daar zijn we om iets over 8 uur. We lopen op goed geluk een kantoor in en vragen of we daar moeten zijn om onze auto in te voeren. De man brengt ons naar een ander kantoor. Een jongedame komt naar ons toe als we vragen of iemand Engels spreekt. We leggen uit wat we willen, gewoon onze auto invoeren in Griekenland. Na een paar minuten is haar hele afdeling met elkaar in discussie over wat er moet gebeuren. Het is veel makkelijker én goedkoper om via de eigen ambassade een formulier te krijgen, wat je recht geeft op een kostenloze invoering van je voertuig. We vertellen dat we dat ook wilden, we hadden al onze documenten compleet, maar dat we toen de ambassade niet konden bereiken en dat we de week erop weg gingen naar Griekenland. Dat het ook heel lastig was met het uitschrijven in Nederland hebben we er niet bij verteld, veel te ingewikkeld. Na een tijdje ging ook een oudere mannelijke collega vragen stellen. Waarom we dit wilden en waarom op deze manier. We moesten maar naar de ambassade gaan en het alsnog ophalen (dat was ons plan B), maar na even praten kwam hij tot de conclusie dat dat toch veel te duur werd, want een auto invoeren kostte volgens hem een paar honderd euro en niet een paar duizend, wat wij ook al ergens hadden gehoord. Hij wist wat anders en schreef een telefoonnummer op een briefje. Die meneer moesten we bellen en hij zou van alles weten van invoer van auto's, over hoe, wat en waarom én hij zou Engels spreken. We moesten niet zijn naam (van de douane meneer) noemen, hij wilde er verder niets mee te maken hebben (achteraf denken we dat het misschien iets te maken had met belangenverstrengeling).Leo heeft de man, Hercules, gebeld. Het was lastig uitleggen en hij vertelde steeds dat we een afspraak moesten maken, dat hij het heel druk had, maar hij zou even naar het douanekantoor komen en vroeg nog wat voor een auto we hadden. Wij zijn buiten bij de ingang gaan zitten, want we hadden geen idee hoe laat hij zou komen. Inmiddels was het over 9 uur, maar na 20 minuten kwam er een wat oudere man aanlopen. Hij vroeg of wij de mensen uit Nederland waren. Ja, dus. Hij bleek een douane-consulent, die dit dus veel vaker deed, en we moesten met hem meekomen naar zijn kantoor in de oude haven van Patras. Even later zei hij dat het handiger was om de auto te laten staan, omdat er daar geen gelegenheid was om te parkeren. Eén van ons moest maar achterop zijn scooter meerijden en dan zouden ze het gaan regelen. Leo dus met de VIP-map bij Hercules op de scooter. Ik bleef eenzaam achter op de P-plaats in Patras. Meer dan een uur later kwamen ze terug. Het kenteken van de auto werd nog eens genoteerd, zo ook de kilometerstand en het chassisnummer dat ingeslagen is onder mijn stoel. Daarna liep Hercules weg naar het douanekantoor om een tijdje later terug te komen met iemand van de douane, die alles nog een keer controleerde. Toen dat was gebeurd gaf Hercules aan dat het nu goed was. De documenten worden naar Piraeus gestuurd om afgehandeld te worden. Als dat is gebeurd, krijgen we een rekening (rond 500 euro + bijkomende kosten), die wordt dan door ons betaald en dan krijgen we de documenten opgestuurd. Dan is het klaar, we hoeven dan ook niet meer naar Patras.
Met een veel geruster gevoel lopen we om half 12 langs de haven en kijken even bij Praktiker (een combinatie van Praxis, Mediamarkt en speelgoedwinkel). We rijden terug naar Killini en varen met de veerboot van 14.00 uur terug naar Zakynthos. Opdracht uitgevoerd en tot een goed einde gebracht.
