Van internet en medicijnen

Rond het middaguur zijn we naar de stad gereden om nog eens bij OTE (de Griekse broer van KPN) langs te gaan. Leo heeft geprobeerd in te loggen met zijn emailadres, maar steeds weer kwam er een bericht dat het een invalid adres was. Telefoneren is een beetje lastig met onze Griekse kennis, dus gaan we er weer heen. Het was er best rustig, maar toch duurde het wel eventjes voor de Aardige Meneer van ruim 2 weken geleden ons hielp. Het probleem met het emailadres was is een minuutje verholpen. Maar toen wilden we natuurlijk nog graag even weten hoe het met de status van ons internet was. Of we ons belastingnummer even konden geven. Nee, dus, dat hebben we niet steeds bij ons. Gelukkig kon hij onze gegevens vinden aan de hand van het GSM nummer.
Zoeken, zoeken, de chef erbij, chef gaat telefoneren, geeft de uitkomst door aan AM en die kan ons dan het nieuws gaan brengen. Een vaste lijn en dus vast internet gaat het niet worden. Er zijn geen aansluitingen meer vrij in het gebied waar wij wonen. Dat is toch even schrikken. Maar AM geeft ons wel een andere optie. We krijgen (kopen, huren) een mobiele hotspot voor onszelf. We moeten alleen het modem, dat we al hadden, morgen terugbrengen en dan gaan we het hebben over het aantal Gb dat we denken nodig te hebben. Op zichzelf een goede oplossing, maar dan is er geen modem meer en Leo heeft een modem nodig om de rest van zijn devices (disk etc.) op een goede manier te laten werken. Het kostte even wat heen en weer gepraat om het AM uit te leggen, maar toen snapte hij het. We krijgen dan een ander, ouder model modem mee. We wachten het af, morgen zullen we het weten.

Via de huisarts in Nederland kreeg ik bepaalde medicijnen, 3 soorten. Eén van de 3 is eind van de week op. En dus ik ga naar de apotheek hier. Ze hebben het spul wel, maar het moet besteld worden. Ik laat mijn IKA kaart zien, maar daar heeft hij niets aan. Als ik later vraag of medicijnen worden vergoed door IKA, vertelt hij me dat ik dan eerst bij een arts langs moet en dat deze dan recepten zal uitschrijven. Met deze recepten kan ik dan naar de apotheek en krijg ik mijn medicijnen, die ik dan niet helemaal zelf hoef te betalen. Dus gaan we morgen voordat we naar Cosmote gaan eerst naar het medisch centrum in Kalipado om daar een Griekse arts te ontmoeten 😏.

Deze meneer kwamen we gistermiddag tegen in Katastari, ons buurstadje

Ons dorp, Chartata

Volimes en Orthonies

Het lijkt opnieuw een prachtige dag te worden en aangezien er vandaag toch geen internetman zal komen, gaan wij maar weer genieten van de prachtige omgeving.
We rijden weer naar Volimes, want we willen naar Orthonies lopen, maar we lopen nu een route die we nog niet hebben gedaan. De lucht is prachtig blauw en de bomen en struiken zijn er in allerlei tinten groen. Wat kun je genieten van kleuren. Tegen 1 uur lopen we Orthonies binnen en natuurlijk gaan we richting Bodega Café. En weer worden we als vrienden verwelkomd. We drinken en eten er iets en omdat we 'vrienden' zijn krijgen we bij ons tweede drankje een bordje voorgezet met een paar heerlijke stukken cake. We zeggen 'tot gauw' en lopen weer verder. In de loop van een paar uur is de lucht steeds helderder geworden. En als we op een punt zijn dat we de Ionische zee aan de oostkant van het eiland zien, kunnen we een heel eind weg kijken. Kefalonia is heel goed te zien maar ook bergen op het vasteland en op de Peloponnesos zijn prachtig te zien. Jammer dat dat er op foto's toch niet goed uitkomt. In ieder geval was het een heerlijke wandeling.

Volimes

Orthonies

Klooster Panagia Spiliotissa

4 weken en 1 dag

Vandaag hebben we een record. We zijn nog nooit zolang op Zakynthos of een ander Grieks eiland geweest. De laatste jaren waren het steeds vakanties van 4 weken en vandaag gingen we er één dag overheen en het mogen er nog veel meer worden.

Gisteren, woensdag, was een heel gewone dag. Het huishoudelijke gedeelte moest worden gedaan want dat was er maandag en dinsdag niet van gekomen door het gedoe met ons kleine rode autootje. En we deden de boodschappen. Toen we terug kwamen was er een man van OTE bezig met het kastje aan de paal voor ons huis. Yes, dachten we, het internet komt eraan. De man was even bezig, ging weg, kwam nog eens terug en ging toen weer en is tot nu niet meer terug gekomen. En er moet toch echt eerst een 'draadje' van dat kastje naar ons huisje gaan lopen.
We hebben samen flink gewerkt in de tuin, dode bladeren en onkruid weg gehaald. Best zwaar op een mooie zonnige dag.

En dan vandaag, donderdag dus, We ontbijten en Leo gaat aan de slag met alles wat er nog in orde gemaakt moet worden voor als we 'straks' internet hebben en wat er nog meer bij komt kijken. Ik ben nog even bezig in de tuin en pers daarna heel veel citroenen uit en maak daar dan weer limonade van. Het is heerlijk drinken, natuurlijk wel wat zuur, logisch he, maar heerlijk fris. We drinken er best veel van en ik maak het inmiddels met zoetstof dus over de gewone suikers hoeven we ons niet druk te maken.
Om een uur of 12 zitten we wat te drinken en besluiten om een stuk te gaan lopen. We rijden de weg naar de stad en stoppen in Agios Kirikos. En daar maken we een leuke wandeling door het redelijk vlakke land dat ligt tussen Katastari/Alykes en Zakinthos-stad, met wel een paar flinke heuvels ertussen, maar die vermijden we vandaag. Er zijn veel olijfbomen, maar ook veel wijngaarden te zien. De meeste weggetjes die we lopen zijn óf smalle asfaltweggetjes óf smalle andere paden en we komen door een paar plaatsjes, Sarakinado, Vanato en Lagopado. En dan zijn we rond.

Een klein rood Aygootje met gele kentekenplaten op Zakynthos [2]

De wekker staat op 4.00 uur, half uurtje om aan te kleden en wat te eten, half uurtje naar de haven in de stad, kaartje kopen en om iets ná 5.00 uur staan we op de veerboot die om half 6 vertrekt. Ruim een uur later zijn we in Killini en gaan we op weg naar het douanekantoor bij de haven in Patras. Daar zijn we om iets over 8 uur. We lopen op goed geluk een kantoor in en vragen of we daar moeten zijn om onze auto in te voeren. De man brengt ons naar een ander kantoor. Een jongedame komt naar ons toe als we vragen of iemand Engels spreekt. We leggen uit wat we willen, gewoon onze auto invoeren in Griekenland. Na een paar minuten is haar hele afdeling met elkaar in discussie over wat er moet gebeuren. Het is veel makkelijker én goedkoper om via de eigen ambassade een formulier te krijgen, wat je recht geeft op een kostenloze invoering van je voertuig. We vertellen dat we dat ook wilden, we hadden al onze documenten compleet, maar dat we toen de ambassade niet konden bereiken en dat we de week erop weg gingen naar Griekenland. Dat het ook heel lastig was met het uitschrijven in Nederland hebben we er niet bij verteld, veel te ingewikkeld. Na een tijdje ging ook een oudere mannelijke collega vragen stellen. Waarom we dit wilden en waarom op deze manier. We moesten maar naar de ambassade gaan en het alsnog ophalen (dat was ons plan B), maar na even praten kwam hij tot de conclusie dat dat toch veel te duur werd, want een auto invoeren kostte volgens hem een paar honderd euro en niet een paar duizend, wat wij ook al ergens hadden gehoord. Hij wist wat anders en schreef een telefoonnummer op een briefje. Die meneer moesten we bellen en hij zou van alles weten van invoer van auto's, over hoe, wat en waarom én hij zou Engels spreken. We moesten niet zijn naam (van de douane meneer) noemen, hij wilde er verder niets mee te maken hebben (achteraf denken we dat het misschien iets te maken had met belangenverstrengeling).
Leo heeft de man, Hercules, gebeld. Het was lastig uitleggen en hij vertelde steeds dat we een afspraak moesten maken, dat hij het heel druk had, maar hij zou even naar het douanekantoor komen en vroeg nog wat voor een auto we hadden. Wij zijn buiten bij de ingang gaan zitten, want we hadden geen idee hoe laat hij zou komen. Inmiddels was het over 9 uur, maar na 20 minuten kwam er een wat oudere man aanlopen. Hij vroeg of wij de mensen uit Nederland waren. Ja, dus. Hij bleek een douane-consulent, die dit dus veel vaker deed, en we moesten met hem meekomen naar zijn kantoor in de oude haven van Patras. Even later zei hij dat het handiger was om de auto te laten staan, omdat er daar geen gelegenheid was om te parkeren. Eén van ons moest maar achterop zijn scooter meerijden en dan zouden ze het gaan regelen. Leo dus met de VIP-map bij Hercules op de scooter. Ik bleef eenzaam achter op de P-plaats in Patras. Meer dan een uur later kwamen ze terug. Het kenteken van de auto werd nog eens genoteerd, zo ook de kilometerstand en het chassisnummer dat ingeslagen is onder mijn stoel. Daarna liep Hercules weg naar het douanekantoor om een tijdje later terug te komen met iemand van de douane, die alles nog een keer controleerde. Toen dat was gebeurd gaf Hercules aan dat het nu goed was. De documenten worden naar Piraeus gestuurd om afgehandeld te worden. Als dat is gebeurd, krijgen we een rekening (rond 500 euro + bijkomende kosten), die wordt dan door ons betaald en dan krijgen we de documenten opgestuurd. Dan is het klaar, we hoeven dan ook niet meer naar Patras.
Met een veel geruster gevoel lopen we om half 12 langs de haven en kijken even bij Praktiker (een combinatie van Praxis, Mediamarkt en speelgoedwinkel). We rijden terug naar Killini en varen met de veerboot van 14.00 uur terug naar Zakynthos. Opdracht uitgevoerd en tot een goed einde gebracht.

Een klein rood Aygootje met gele kentekenplaten op Zakynthos [1]

We kregen eind vorige week bericht van de verzekeringsman van Pavlos dat hij een Nederlandse auto niet kon verzekeren en dus moesten we snel achter de Griekse nummerplaten aan. De man bij de Griekse ambassade in Den Haag had ons verzekerd dat dat geen probleem was. Dat kon allemaal. Dus wij gingen vanochtend vroeg naar de Zakynthos-stad om dat te gaan regelen. Dimi, van Archontiko, had ons verteld waar we ongeveer moesten zijn. Een mevrouw in dat pand vertelde ons dat het daar niet was, maar liep heel aardig met ons mee om ons te vertellen waar we wel moesten zijn. Een pand een paar straten verder op de 2e verdieping. Daar zat een meneer te schrijven en dat duurde even voor hij ons hielp. Het bleek dat het daar ook niet meer was. Het is verhuisd, alles wat te maken heeft met kentekenbewijzen en -platen is verhuisd naar KTEO in Kalamaki. Hij heeft geprobeerd het uit te leggen, maar dat kwam niet helemaal over bij ons. Dus maar gewoon naar Kalamaki toe gereden en door goed te kijken zagen we een bordje KTEO. Daar naar binnen, na een tijdje praten bleek dat we niet daar, maar in het gedeelte aan de achterkant moesten zijn. Weer een deur verder vertelde de meneer daar dat we toch eerst bij de douane langs moesten. Hij liet ons van iemand anders de kopieën zien en die moesten wij ook hebben. Waar dan bij de douane, vroegen we, in Zante? Nee, hahaha, in Patras. We kregen wat telefoonnummers mee, dus wij weer naar huis. Het bellen in het Grieks werkt nog lang niet, dus Leo naar één van onze Griekse vrienden. Die heeft gebeld, maar volgens hem bestonden die nummers niet meer. En negatief als hij soms kan zijn, vond hij dat we de auto maar in een ravijn moesten dumpen of langs de weg moesten zetten.

Plan A treedt nu in werking. Morgenochtend nemen we de eerste veerboot naar Killini, dan zijn we mooi vroeg in Patras. Daar gaan we uitvinden of het echt zo moeilijk is als gezegd wordt. Wij gaan ervan uit dat dat niet zo is en dat we gewoon morgenavond terug zijn mét de juiste papieren.

Mocht het toch helemaal niet lukken dan treedt plan B in werking. Maar dat ligt veel ingewikkelder, dus we gaan het wel zien.

Volimes

Omdat we niet weten wat de komende week ons zal brengen wat betreft wel of geen auto hebben (een eventuele keuring) of dat we thuis moeten blijven omdat er (hopen we) een mannetje komt voor het aansluiten van internet, gaan we er vandaag nog maar even uit en rijden een stukje met de auto naar Volimes, een dorp in het noorden van Zakynthos. Daar strekken we de benen weer en maken een prachtige wandeling. Het weer is eerst bewolkt, dan komt de zon door, maar steeds is er een stevige westenwind die het toch fris maakt als de zon even weg is. Aan het begin is het nog wat nevelig, maar later wordt het steeds meer helder, waardoor we op mooie uitzichten worden getrakteerd.

Kleine straatjes in Volimes

Volimes, een kerk en een klokkentoren

Nog zo'n leuke klokkentoren

Windmolen tussen de olijfbomen

Mooi, al die grillige vormen van de olijfboom

Geiten 'Peter' met z'n kudde

Prachtig uitzicht

Distels

Over klussen en 'tuinieren'

Vlak na het ontbijt trek ik de mand weg waar ik mijn gevallen sinaasappels en citroen in doe en dan zie ik een heel kleine gekko wegkruipen. Die beestjes zijn razendsnel en niet zomaar te pakken. Maar ik heb een grote kunststof doos en heel voorzichtig haal ik weg wat er nog voor hem (of haar) staat. Dan zet ik de bak eroverheen, een papier eronder en gekko kan weer naar buiten.

Verder wordt er vandaag geklust en aan de 'tuin' gewerkt.

Leo heeft de tafel uit zijn werkkamer meegenomen uit het Gersteveld. En die moet nog ergens komen, want zijn vaste klanten hebben misschien nog wel eens iets te doen voor hem en dan moet er even rustig gewerkt kunnen worden. Dat wat we bedacht hadden, kan niet omdat we geen tussendeur meer hebben. We gaan iets anders uitproberen, maar daarvoor moet het blad wel veel minder breed worden. Dus wordt de workmate uitgepakt en komen er andere gereedschappen uit de kast. Terwijl hij bezig is, ga ik in de tuin aan het werk. Er moeten wat gaten komen om ons groenafval weg te werken. Zoals ik al eerder heb verteld, is het afval nog steeds wel een probleem. Veel mensen zijn nu bezig met het zoeken naar nieuwe oplossingen. Inmiddels staan er op veel plaatsen grote blauwe afvalbakken die gevuld kunnen worden met plastic, blik, glas en papier. Het restafval wordt door veel mensen verbrand en het groen wordt in de tuin gedumpt. Dat verbranden vinden wij niet zo'n goed idee, want zelfs nu terwijl het nog lang niet op zijn warmst is, horen regelmatig brandweerauto's. En als je het afval goed scheidt heb je maar heel weinig, dus dat kan wel in die enkele grijze container die er nog staat. En dus plekken maak ik plekken voor het groenafval. De vorige weken hebben we het nog weggegooid, maar nu is het meeste op orde, en dus ga ik me daar mee bezighouden. Nu had ik een bak vol groenafval van de afgelopen week en dus moest ik hard aan het werk. De grond zit vol stenen, dus stuitte ik iedere keer op weer een steen als ik wat aarde had weg gehaald. Ik kan je vertellen dat het luie zweet er wel weer uit is. Maar het is gelukt! Wel heb ik besloten om niet zoals in Nederland het groenafval op te sparen tot ik een zak vol heb, maar om het gewoon iedere dag even weg te doen. De sinaasappel- en citroenschillen, die heb ik echt heeel veel, gooide ik al achter in de tuin op een plekje waar dat niet zo opvalt. Daarna heb ik nog wat distels bij de citroen- en sinaasappelboom weg gehaald, want ze zijn erg scherp. Als laatste heb ik de potten op het terras aan de voorkant zó neer gezet dat ze niet bijna de hele dag zon hebben. Want bij deze temperatuur drogen ze al snel uit, kan nog wat worden in juli en augustus. Tussendoor heb ik nog even een helpende hand uitgestoken bij de klusser, zodat ook hij verder kon. En dan is alles wat we vandaag wilden doen klaar.

We kijken de mail even na en Leo ziet een mailtje van de verzekeringsman, die we via Pavlos hebben gevonden. Leo had hem gevraagd over een autoverzekering, maar hij antwoordde nu, dat een Nederlandse auto hier niet kan worden verzekerd. Dat wordt dus met spoed zien dan ons rode autootje wordt gekeurd én voorzien van Griekse kentekenplaten. We zoeken het uit, dus wordt vervolgd ...

Naar Limi Keriou en Keri

Een echte wandeldag, we rijden naar Limi Keriou en parkeren daar de auto. We lopen vandaar via een heel steil weggetje, dat we al veel vaker hebben gelopen, toen we samen met onze vrienden Petra en Ben vakantie vierden in Marathia. We komen langs huis Laura waar we toen logeerden, het was niets veranderd. Verder lopen we naar het zuiden, iets verderop worden nog een paar prachtige huizen neergezet en daarna wordt het paadje al gauw smaller en smaller. Het is flink klimmen en dalen en vooral het stappen van steen naar steen maakt het vermoeiend. Maar het lukt allemaal. Na een paar uur lopen komen we in de buurt van Keri en wordt de weg weer breder. Na een tijdje zien we de heel grote vlaggenmast weer, waar de grootste vlag van Griekenland aan zou moeten wapperen, maar ook vandaag is hij er niet. Het is alweer een paar jaar geleden dat we hem hebben gezien. Even later zijn we bij de taverne waar je een prachtig uitzicht hebt en waar we iets willen eten. Jammer, maar hij is dicht. Ook in Keri zelf is het nog heel rustig en dus lopen we door naar Limni Keriou. Daar trekken we de zwemkleren aan en doen heel snel even een verkwikkend én verkoelend dippie in zee.

Als we opgedroogd zijn besluiten we naar huis te rijden en dan te gaan eten bij Potami, een restaurant aan de rivier tussen Alykes en Alikanas in. En dat smaakt allemaal prima.

Limni Keriou

Smalle paadjes met veel keien

Zo blauw, het water, met een prachtige boog

De vlaggenmast zónder vlag en de gesloten taverne

Kerkje in Keri

Uitzicht over de zuidkust

En we eindigen weer bij Limni Keriou

Stukje wandelen

afgelopen maandagavond, voorbode van wat slechter weer

We zijn vandaag 3 weken in ons huisje in Chartata. Het weer was gisteren ineens een stuk minder goed. Het heeft bijna de hele dag geregend, het was grijs en we hebben een paar klappen onweer gehoord. Dat was dus een dagje thuis, Leo is bezig geweest met de computers, zodat als we straks internet hebben, het aansluiten makkelijk zal gaan. Ook zijn we nog wat stappen aan het regelen voor de auto. Onze Nederlandse auto-verzekering heeft ons de tijd gegeven tot 1 juni, we moeten dus een andere zoeken, omdat we niet meer in Nederland wonen.

13,5 km

Vanochtend zag het weer er al veel beter uit en we hadden onszelf beloofd dat we weer een stuk zouden gaan lopen en dus trokken we na het ontbijt de wandelschoenen aan.
We zijn langs de weg naar het noorden gelopen en een stuk verderop een pad opgegaan, waar we weer heerlijk rustig konden lopen, uitzichten bewonderen, bloemetjes, vlinders en vogels fotograferen en gewoon genieten van de rust. Op het verste punt van deze wandeling liepen we weer richting kust en lopen dan langs wat vroeger een 'dirt-road' was. Deze weg moet een snellere weg naar het Noorden worden, maar het duurt lang, heel erg lang. Het gedeelte dat geasfalteerd is, is wel al meer dan de vorige keren. Maar het is nog laaaaaang niet af. Op het laatste stuk bij Alykes zijn er vast nog grote problemen met huiseigenaren en die problemen zijn niet maar zo opgelost. Volgens sommige mensen hier is het een 20-jaren plan en misschien wel meer.

Telefoon en internet

Om half 12 vanochtend waren we bij Cosmote in de stad om te proberen internet te regelen. Toen we daar 2 weken geleden waren vertelde iemand ons dat we voor 'internet at home' in de eerste rij moesten aansluiten. Dus dat hebben we nu gedaan. Toen we na bijna een half uur aan de beurt waren, moesten we niet bij deze meneer zijn maar bij de meneer aan de volgende desk, dus we schoven naar een rij verderop. Na ruim een half uur waren we aan de beurt en deze man kon ons helpen. Hij kon ons ook een aanbieding doen voor 'internet at home' + 2 mobiele nummers mét internet en de rest. Hij heeft het ons uitgelegd en het leek ons een prima deal. De man ging voor ons aan het werk en vertelde ons dat we 10 minuten moesten wachten. OK, wat is 10 minuten!  Na ongeveer een half uur komen we weer iets verder. Gelukkig hadden we de hele map met V(ery)I(mportant)P(apers) meegenomen, want hij moest ons belastingnummer weten, en niet van een handgeschreven briefje, maar van het origineel, en een paspoort wilde hij zien. De spullen erbij van Leo, daarna liep hij weer weg om een kopie te maken en kwam hij terug om iets anders in te vullen. En dat is nog zeker 4x gebeurd.

Maar om kwart voor 2 liepen we buiten mét een modem voor het internet dat binnen 5 tot 10 dagen zal worden aangesloten en 2 enveloppen met daarin nieuwe simkaartjes voor onze telefoons.
Dus toch weer een stapje verder!!!

Lemoncello en Archontiko

De Limoncello (to be) zit in de weckpot. In de beschrijving staat: op een donkere, iets koele plaats wegzetten. Dat donkere lukt wel, maar koel. En koelkast wordt er meestal niet mee bedoeld. We gaan het wel zien.








Nu nog even een lesje Grieks doen en vanmiddag naar Archontiko. Dimi heeft het zwembad vol laten lopen, dus dat moeten we maar eens gaan inwijden.

Thuisgevoel en etentje

Het wordt echt ons huis. We zijn eerst naar Spatis ("Gamma") geweest, Het zeer nodige ringetje gekocht voor de aansluiting van de wasmachine, een paar stukken tuingereedschap, zodat we de enorme distels die in de tuin staan kunnen weghalen, een prachtige ORANJE gieter, die prachtig hoort bij mijn klompen en de oerhollandse melkbus, die bij de voordeur staan, en nog wat kleine dingetjes die op ons lijstje stonden.
Toen de wasmachine vrolijk de was stond te doen voor ons, hebben wij de laatste belangrijke dingen uit dozen gehaald. Wat er nog inzit hebben we niet meteen nodig, dus dat bergen we even weg met een lijstje erbij wat er in welke doos zit.
Daarna hebben we alles opgehangen wat we wilden, nog wat foto's, de klok en een buitenlamp. We hebben het idee dat we ons huis terug hebben.
En volgende week beginnen we aan de opdracht om internet te gaan krijgen van ons zelf. Benieuwd wanneer dat er is...

En dan de zaterdagavond. Zo leuk, we hebben met Sula en Nikos pizza gegeten bij Fidelio, gewoon gezellig, vrienden onder elkaar. Eén grote pizza met kaas en paddestoelen, één kleine voor Leo zonder kaas. En het was zó leuk. Handen, voeten, en woordjes Grieks, alles door elkaar. Maar het lukte en het was gezellig. We hebben met z'n vieren nog een rondje zoutvlakte gelopen en daarna werden we in hun auto thuisgebracht, want hoe leg je snel uit dat je wel wilt lopen, zonder mensen ongewild te beledigen. Wat een avond. Genoten hebben we in ieder geval.