Leo zegt het al vanaf dag 1 dat we hier aankwamen: Kijk ze wachten op ons. Er was altijd een (geldig) excuus. Eerst hadden we de kilometers nog niet in de benen, toen kwam er een lange hete zomer met veel branden, toen was het september en waren we naar Nederland. Daarna moesten de kilometers weer opgebouwd worden. En dan moet het weer ook goed zijn. Nou, het weer zou prima zijn vandaag, koud maar met veel zon en mooi helder weer. Vanochtend werd de wekker dus gezet, want anders halen we het niet bij daglicht.
Om kwart voor 9 lopen gaan we op weg, truien aan én handschoenen, want het is maar 6 graden. We moeten het eerste stuk over de weg lopen, maar we komen bijna geen auto's tegen. Voorbij het klooster lopen we het pad op dat langs het klooster gaat. Daar is op dat moment nog geen zon en dus nog koud. Halverwege dat pad komen we langs een plek waar groot afval gedumpt is. We snappen niet dat mensen ervoor gaan rijden een de zooi dan hier "verliezen". Bah! Een stuk verder komen we van de schaduw in de zon en dat voelt heel lekker. En het is zo stil hier, je hoort alleen wat bijen zoemen. Weer wat verder lopen we in de schaduw en zien we dat er op de plasjes, die hier nog liggen van de buien van een paar dagen terug, nog ijs ligt. En hoe hoger we komen hoe dikker het ijs wordt. Toen we begonnen met de wandeling had ik gezegd: Misschien komen we wel in de buurt van Liva, de nieuwe afvalstortplaats, en hebben ze er een hek geplaatst? Ja, je weet maar nooit. Als we de afslagen naar Orthonies en Mariës voorbij zijn, wordt het pad heel breed. We kunnen het ons allebei niet herinneren dat het zo een brede grintweg was en het is redelijk egaal, dus goed te lopen. We beginnen te geloven dat we inderdaad bij Liva in de buurt gaan komen. En ja, hoor, als we om het hoogste punt van het eiland zijn gelopen, staan er hekken, machines en borden, hier is dus Liva, maar het is er helemaal stil. En gelukkig loopt ons pad er gewoon omheen, dus kunnen we verder.
Bij de antennes hebben we een prachtig uitzicht over bijna het hele oostelijk gedeelte van ons eiland. En daar in de zon eten we onze boterhammetjes op bij een heerlijk warm kopje koffie (ik bleek nog een thermoskan te hebben). En dan beginnen we de terugtocht die net als het heenweg 3½ uur zal duren. Ja, ja! We komen een kudde geiten tegen die niet weten hoe snel ze bij ons weg moeten vluchten. Ik heb op de route een tekentje gezet waar ik twijfel of dat pad er is, en als dat er niet is dan moeten we rechts aanhouden. Op een bepaald moment twijfelen we, geen van de paden gaat in de juiste richting. En er is geen tekentje op die plek. We gaan links en zien dat we over 300 meter weer op de route moeten zijn. Dus we gaan over een wielspoor, dan door een hek dat open staat en dan over een stuk land waar geen pad is. Maar het is inmiddels nog maar 150 meter, dus we proberen het. Er komt weer een hek en dan wordt het terrein nog ongelijker en steiler. We kijken elkaar aan en gaan dus toch maar terug naar het uitgangspunt en kiezen dat de rechter weg. Achteraf zeggen we natuurlijk, dat hadden we gelijk moeten doen, maar ja. Thuis blijkt dat het tekentje niet op de gps was terecht gekomen, maar op een andere kaart. Foutje! De route werd natuurlijk langer daardoor.
We lopen verder door Gyri, waar we helemaal niemand tegenkomen en gaat onze route richting de pas. Dan zien we ook dat waar we naar beneden hadden willen komen, een half uurtje terug, dat eigenlijk niet mogelijk was. Er was een echt steile helling en even verderop een hoge muur. Dus goed dat we terug zijn gegaan. In de pas wordt het lopen erg bemoeilijkt door de vele losse stenen die er op de weg zijn gerold. Ook hier heeft het gebrand deze zomer en de stenen en aarde worden nu bij heftige regenbuien niet tegen gehouden door struiken en bomen. Dus rollen ze naar beneden en blijven liggen op het eerste horizontale stuk dat ze tegenkomen. Doordat dit gedeelte zo lastig was, valt het stuk, dat in mijn herinnering erg slecht was, heel erg mee. En dan lopen we weer op de bergweg, waar we op verschillende plaatsen jagers met geweren tegenkomen. Ze schieten op vogels. Ach ja, ieder z'n lol, zullen we maar zeggen. Bijna thuis en dan zien we voor het huis van de priester en zijn familie dat er narcissen in bloei staan, mooi cadeautje midden in de winter. Het was weer een prachtige, lange wandeling.
 |
| Wat een rommel |
 |
| IJs op de kleine plasjes |
 |
| echt ijs |
 |
| De nieuwe vuilstortplaats Liva |
 |
| Prachtig uitzicht op een heel groot deel van het eiland |
 |
| Lunch |
 |
| Ons dorp Chartata |
 |
| Waar leidt dit heen? Na achteraf gesproken, nergens heen |
 |
| Het heeft in Gyri ook flink geregend, we houden nog net droge voeten |
 |
| Arisarum Vulgare of Gekapperde Kalfsvoet (dank je Liliane Segers) |
 |
| Narcissen |
We lopen via Katastari, naar Pigadaki en Kalithea. Dan lopen we door het wat vlakkere land naar de heuvel waarop Apo Gerakari ligt. En dat is weer even een klimmetje naar ruim 170 meter. Maar het wordt beloond want boven bij het kerkje hebben we een prachtig uitzicht over onze kant van Zakynthos en naar de besneeuwde toppen op het vasteland en de Peloponnesos. We eten onze boterhammetjes op een bankje in de zon. En daarna gaan we op de terugweg. We lopen de gewone weg naar beneden en daar duiken we weer de paadjes van de olijfgaarden in. Het valt op hoeveel mensen er nog heel druk zijn met de olijven. Geen zondag en geen oudjaarsdag voor hen. Wat ons ook opvalt zijn de vele kinderen die we onderweg tegenkomen en die liedjes zingen en tingelen met een triangel in ruil voor een snoepje of een centje. 
We lopen via Katastari, naar Pigadaki en Kalithea. Dan lopen we door het wat vlakkere land naar de heuvel waarop Apo Gerakari ligt. En dat is weer even een klimmetje naar ruim 170 meter. Maar het wordt beloond want boven bij het kerkje hebben we een prachtig uitzicht over onze kant van Zakynthos en naar de besneeuwde toppen op het vasteland en de Peloponnesos. We eten onze boterhammetjes op een bankje in de zon. En daarna gaan we op de terugweg. We lopen de gewone weg naar beneden en daar duiken we weer de paadjes van de olijfgaarden in. Het valt op hoeveel mensen er nog heel druk zijn met de olijven. Geen zondag en geen oudjaarsdag voor hen. Wat ons ook opvalt zijn de vele kinderen die we onderweg tegenkomen en die liedjes zingen en tingelen met een triangel in ruil voor een snoepje of een centje. 
