Leo en Marlies op Zakynthos: Volimes, Agios Andreas en Navagio

Met dank aan Liliane en Marc, onze Belgische vrienden, die ons de route naar het klooster van Agios Andreas hebben verteld.

Vanochtend werd er voorspeld dat er wat lichte regen zou vallen, maar ik had alles al voorbereid dus hebben we de gok genomen en zijn, met paraplu's en regenjacks, op weg gegaan.
We rijden naar ons vaste parkeerplekje aan de rand van Volimes. Het dorp bestaat eigenlijk uit Ano en Kato Volimes (Boven en Beneden Volimes) en nu wandelen eerst door een oud deel van Kato Volimes. Leuk hoor, mooie straatjes, een blauwe klokkentoren en een kerkje. Dan lopen we verder naar het noorden. De natuur heeft hier geen brand gekend het afgelopen jaar, dus alles is mooi groen. Op onze route staat dat we ergens links af moeten. Liliane en Marc hadden ons al gewaarschuwd dat het pad niet echt duidelijk was, en dat klopt. Het is dat we weten waar we heen moeten (hoera voor de gps) en dat we weten dat er een pad is, anders zou je zo omkeren. Maar het is een leuk pad, het blijft oppassen waar je de voeten neerzet. Ik ga toch nog een keer onderuit, maar gelukkig geen schade. We zijn blij dat we lange broeken aan hebben omdat de benen aardig tussen de struiken door schuren. Uiteindelijk zien we in de verte de ruïnes van het oude kleine klooster van Agios Andreas. Het is leuk om daar even rond te dwalen. Dan gaan we verder, wat in dit geval terug is over dezelfde weg en daar gaan we dan een stuk verder weer rechts vanaf. Leo ziet paddenstoelen, ik liep waarschijnlijk op andere dingen te letten. Ik maak een foto, want paddenstoelen hebben we hier nog niet eerder gezien. Later komen we er nog een paar tegen. We vervolgen onze route naar een punt vlakbij de rotsen. Het waait heel hard en we hebben een beetje het idee dat je hier zo weg geblazen kunt worden. Het plekje geeft wel een mooi uitzicht op de zilveren zee links en op de rotsen rechts. We lopen dan richting het beroemde scheepswrak, Navagio. Ik had bedacht dat het misschien wel eens aardig is, dat je ergens heen gaat, waar zo buiten het seizoen geen toeristen zijn. Ja dat had ik gedacht! Als we er komen staan er zeker 8 auto's en er staat zelf één kraam met olijfolie en andere producten, speciaal voor de gewaardeerde toerist. We kijken nog eens naar het wrak, hoe romantisch het ook lijkt, het blijft een roestbak op een mooi strandje. We lopen ook het wandelpaadje even op vanwaar je een mooier zicht op het wrak zou hebben, waarschijnlijk ben ik toch een bangerd (of gewoon verstandig) want ik ga echt niet dicht bij de rand. De foto wordt er niet mooier van, en het water is en blijft prachtig blauw, net als vanaf het uitkijkpunt. Als we terug zijn bij het stalletje, praten we even met de verkoper, leuk dat we toch een paar woorden kunnen wisselen met hem. Daarna lopen we terug naar Volimes. Het klimmen en dalen beginnen we te voelen in de benen en voeten, dus we zijn blij als we ons op de stoelen van ons autootje kunnen laten zakken. En de jacks en plu's hebben we niet gebruikt, het is gewoon mooi gebleven. 😎

's Avonds maak ik voor het eerst Pastitio, een Grieks gerecht met pasta, gehakt en Bechamelsaus erover, en dan in de oven. Ik moet nog even oefenen op de Bechamelsaus, die moest dikker zijn. Maar het smaakte goed, dus het is voor herhaling vatbaar. Oefening baart kunst, toch?