Leo en Marlies op Zakynthos: Mariës, Exo Hora, Ormos Stenitis, Mariës

Jaren geleden zijn we eens met Pavlos en zijn toenmalige vrouw naar een plekje geweest om te zwemmen: Ormos Stenitis. De weg er naartoe was een OMG weg, smal en met overal bobbels en gaten. Maar Pavlos had en heeft een Jimmy (4WD) en dat was allemaal geen probleem.

Vandaag gaan we nog eens naar die plek, vanuit Mariës waar we de auto parkeren. Ik had thuis op Google-maps gezien dat er naast de hoofdweg door dat plaatsje nog achteraf straatjes waren die niet op onze gps-kaarten stonden. En dat vind ik leuk, om daar doorheen te lopen. Dus had ik een plaatje gemaakt van de straatjes van Mariës in Google-maps en de route erin getekend, en die naar mijn telefoon gestuurd. Die telefoon stop ik even in het zijvakje van mijn heuptas, ik heb hem tenslotte meteen nodig.

Als we een paar honderd meter onderweg zijn, vraag ik aan Leo om mijn telefoon even uit het zijvakje te pakken (ik kan er niet zo goed bij). "Hij is er niet" "Hij zit niet in dat vakje. Hij is er vast in de auto uitgevallen. Moet ik even in de auto gaan kijken?". En dan zeg ik: Ach, nee, laat maar, we vinden het zo ook wel".

En ja hoor, we lopen de route zoals ik het gedacht had, door de straatjes van Mariës. Dan gaat het een eind over de hoofdweg van Mariës naar Exo Chora. In het hoogseizoen zou ik dat nooit doen, maar nu is het zo rustig, ik denk dat we in twee kilometer 1 of 2 auto's hebben gezien en dan gaan we al weer over smalle weggetjes en gravelpaden. Langs olijfgaarden, waar op heel veel plaatsen mensen nu bezig zijn met de netten, het oogsten van de olijven en het meteen snoeien van de bomen. Ze zijn er vreselijk druk mee. Langzaam dalen we steeds verder af, ons doel is natuurlijk op zee-niveau, we gaan van 400 meter naar 0 hoogtemeters. Ergens wordt het smalle asfaltweggetje het gravelpad dat we ons herinnerden van toen. Lastig te rijden, maar zeker ook lastig te lopen. Maar langzamerhand komen we steeds lager en dan zien we de plek die we wisten. Toen was het een kaal rotsplateau, nu heeft er iemand een bankje neergezet en een soort afdakje gemaakt. Op het bankje rusten we even uit en eten wat. We genieten van de prachtige kleuren van het water ...

En dan komt de onvermijdelijke terugweg, en dat betekent dus: flink klimmen. Ik voel heel goed de spieren die het eerder deze week moeilijk hadden met het tuinwerk 😉. Maar verder gaat het prima. We lopen bij terugkomst in Mariës weer door de kleine straatjes die er zijn.

En dan zijn we bij de auto. We kijken of mijn telefoon (met daarin mijn rijbewijs) er ligt. Nee dus. Dat is balen, hij zal wel thuis liggen. Thuisgekomen zoeken we alles na, maar geen telefoon. Leo belt steeds mijn nummer maar we horen nergens iets. Misschien is hij er toch op het eerste gedeelte van de route uitgevallen, voordat ik wilde kijken. Dus wat doen we? We stappen weer in de auto en rijden terug naar Mariës. Maar daar is hij niet, we lopen de eerste kilometer van de route door het dorp, Leo belt continu het nummer, maar nee. Is weg, blijft weg. Ik baal vreselijk, die telefoon kwijt is jammer maar vervangbaar, maar dat rijbewijs, daar zal ik voor naar Athene moeten, of naar Nederland. Een heleboel gedoe in ieder geval. Als we bij de auto komen, halen we alles er nog eens uit en kijken we weer. En wat komt daar uit een donker plekje? Juist ja, mijn telefoon!!! De beltonen stonden zo zacht, dat je dat niet meteen zou horen. Het is een pak van mijn hart dat ik rijbewijs en telefoon weer heb. Dus in dit geval, eind goed al goed. We rijden voor de 2e keer die dag naar huis. Maar het was absoluut een mooie wandeling met heerlijk weer.