We worden om even over 5 uur in de ochtend letterlijk wakker geschud, weer een aardbeving van 4.9 en 10 minuten later is er één van 5.0. Nee, het is dus nog niet voorbij. Wij voelen, in ons huis tegen de berg aan, lang niet zoveel schokken als de mensen die hun huizen op een andere ondergrond hebben staan dan rotsachtig. Zij voelden de aarde regelmatig schudden en dat was de laatste weken heel vaak. Ruim 80 naschokken van 4.0 en hoger staan nu al op de lijst, na de aardbeving van 25 oktober. We hopen dat het snel wat rustiger wordt, want inmiddels is er toch wel wat schade ontstaan aan (vooral) oude gebouwen en kerken.
Maar op deze zondag maken we weer een wandeling. We rijden naar Lagadakia en volgen de route de berg op. Binnen 6 kilometer klimmen we van bijna 0 naar 500 meter, dus een pittig klimmetje. Dan lopen we door een pas en komen na een tijdje uit bij Koiliomenos aan de andere kant van de bergrug. Dan lopen we over een pad dat ik heb gevonden op Google Maps. Ik zag een bericht op FaceBook dat er een kapelletje zou zijn en een mooi uitzicht. We gaan het pad op en zien na een paar kilometer in de verte het dak van wat het kapelletje zou moeten zijn. Het pad er naar toe volgen we. Het wordt smaller en aan het eind moeten we echt klauteren om bij het "kapelletje" te komen. We klimmen en ergens onderweg raakt er een flinke steen los als Leo zijn voet erop zet. Het gaat allemaal goed, maar het zorgt er wel voor dat Leo alléén de laatste meter doet, want daar komt ik echt niet op. De deur van het "hok" of "kapel" blijkt op slot met een dik hangslot. Dus we weten niet of het echt een kapelletje is. We klauteren voorzichtig weer naar beneden en lopen hetzelfde stuk weer terug om op de route te blijven. Een stukje verder wordt het pad langzaam smaller en smaller om even later op te houden te bestaan. 200 meter is de afstand naar waar echt weer een pad zou zijn, maar dat is wel lastig als je je tussen stuiken moet door wurmen en op je knieën verder moet. Kortom we gaan een andere route zoeken en dat komt erop neer dat we terug gaan naar de (asfalt)weg. Op weg daar naar toe proberen we nog een ander pad, maar ook dat leidt tot niets. geen andere optie dus dan teruggaan en 5 kilometer omlopen. Op zo'n moment ben je dan wel weer blij met een gladde weg om te lopen. We gaan nog wel eens terug om te kijken of we nog iets anders kunnen vinden. Voor nu is het wel genoeg. Het was een mooie wandeling met een onverwachte route.
En ... lekker hoor, 4 november en dan 25 graden en dus lekker wandelen in korte broek en shirtje. Bofkonten, dat zijn we!
 |
| Het oude dorp bij Lagadakia |
 |
| De bermen staan vol met deze wilde cyclaampjes |
 |
| Klimop in bloei |
 |
| Koiliomenos |
 |
| Herfstkleuren? Nee, de gevolgen van een bosbrand zijn goed zichtbaar. |
 |
| Herfststijlloos |
 |
| Bijna bij het "kapelletje". |
 |
| Kapel of hok? |
 |
| Soms leek het pad ver weg, soms wás het ver weg. |
 |
| De olijfoogst is volop bezig, op zondag gaat het werk gewoon door. |
We worden om even over 5 uur in de ochtend letterlijk wakker geschud, weer een aardbeving van 4.9 en 10 minuten later is er één van 5.0. Nee, het is dus nog niet voorbij. Wij voelen, in ons huis tegen de berg aan, lang niet zoveel schokken als de mensen die hun huizen op een andere ondergrond hebben staan dan rotsachtig. Zij voelden de aarde regelmatig schudden en dat was de laatste weken heel vaak. Ruim 80 naschokken van 4.0 en hoger staan nu al op de lijst, na de aardbeving van 25 oktober. We hopen dat het snel wat rustiger wordt, want inmiddels is er toch wel wat schade ontstaan aan (vooral) oude gebouwen en kerken.
Maar op deze zondag maken we weer een wandeling. We rijden naar Lagadakia en volgen de route de berg op. Binnen 6 kilometer klimmen we van bijna 0 naar 500 meter, dus een pittig klimmetje. Dan lopen we door een pas en komen na een tijdje uit bij Koiliomenos aan de andere kant van de bergrug. Dan lopen we over een pad dat ik heb gevonden op Google Maps. Ik zag een bericht op FaceBook dat er een kapelletje zou zijn en een mooi uitzicht. We gaan het pad op en zien na een paar kilometer in de verte het dak van wat het kapelletje zou moeten zijn. Het pad er naar toe volgen we. Het wordt smaller en aan het eind moeten we echt klauteren om bij het "kapelletje" te komen. We klimmen en ergens onderweg raakt er een flinke steen los als Leo zijn voet erop zet. Het gaat allemaal goed, maar het zorgt er wel voor dat Leo alléén de laatste meter doet, want daar komt ik echt niet op. De deur van het "hok" of "kapel" blijkt op slot met een dik hangslot. Dus we weten niet of het echt een kapelletje is. We klauteren voorzichtig weer naar beneden en lopen hetzelfde stuk weer terug om op de route te blijven. Een stukje verder wordt het pad langzaam smaller en smaller om even later op te houden te bestaan. 200 meter is de afstand naar waar echt weer een pad zou zijn, maar dat is wel lastig als je je tussen stuiken moet door wurmen en op je knieën verder moet. Kortom we gaan een andere route zoeken en dat komt erop neer dat we terug gaan naar de (asfalt)weg. Op weg daar naar toe proberen we nog een ander pad, maar ook dat leidt tot niets. geen andere optie dus dan teruggaan en 5 kilometer omlopen. Op zo'n moment ben je dan wel weer blij met een gladde weg om te lopen. We gaan nog wel eens terug om te kijken of we nog iets anders kunnen vinden. Voor nu is het wel genoeg. Het was een mooie wandeling met een onverwachte route.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten