Workshop bakken

In het, voormalige, schooltje in Chartata wordt deze zaterdagmiddag een workshop gegeven door een aantal vrouwen uit de buurt. Ze gaan ons leren hoe je een spanakopita (spinazietaart) en een taart maakt met vooral feta erin. Ik heb wel wat recepten gelezen maar daarin staat vaak dat je kant en klare vellen filodeeg gebruikt. We zien in deze workshop ook hoe je dat deeg maakt. Natuurlijk mag ik als "buitenbeentje" proberen om een vel deeg zo uit te rollen tot het dun genoeg is om Filo te heten. Het valt mee, ik breng het er niet slecht af. Als een paar anderen ook deeg hebben uitgerold worden de bakvormen gevuld en kunnen ze de oven in. We wachten met z'n allen op het resultaat en eten het meeste maar meteen op. In ieder geval was het lekker 😋. Het lijkt allemaal niet moeilijk, dus misschien ga ik het thuis wel eens proberen.
Onder de foto's een recept voor spanakopita maar dan wel met kant en klaar filodeeg.

filodeeg 250 g
spinazie (verse)1 kg
bladpeterselie1 handje
feta 300 g
roomkaas (Griekse kopanisti of type Philadelphia) 150 g
eieren 2
ui (grote) 1
lente-ui 2 bosjes
knoflook 3 teentjes
olijfolie
peper

BEREIDING
1 Verwarm de oven voor op 180°C.
2 Pel en snipper de ui. Pel en hak de knoflook. Fruit ze samen goudbruin in olijfolie.
3 Hak de spinazie en de peterselie. Doe ze bij de uien en laat even slinken. Neem de pan van het vuur af. Doe er de verkruimelde feta bij, de roomkaas, de eieren en de spinazie. Meng en breng op smaak met peper.
4 Bestrijk een ovenschaal rijkelijk met olijfolie. Leg er een vel filodeeg in en laat daarbij de rand wat over de vorm hangen. Bestrijk het deeg met olijfolie. Leg er een tweede vel op en bestrijk weer met olie. Leg zo minstens 4 vellen op elkaar.
5 Schep de vulling in de taart en sla er de deegrandjes overheen. Sluit de taart met nog minstens 4 ingevette deegvellen. Zet ze 25 à 30 minuten in de oven.

Opruimen langs de weg

Door de vele regen van vorige week ging ook de clean-up niet door. Maar inmiddels is het alweer een aantal dagen heerlijk weer geweest en dus werkt ZaCleanthos wel. Dit keer zullen we een deel van de weg, die loopt vanaf Zakynthos naar Volimes opruimen, en dan speciaal het stuk na het

sinaasappelstalletje bij ons in de buurt. En inderdaad is het een puinhoop. Meteen als ik begin hoor ik gepiep in de struiken. Als ik ga kijken zie ik een kleine pup die uit een krat is gekropen, die net is omgevallen. Na de eerste vind ik er nog vier. Ik breng ze naar de auto's en we zijn er allemaal naar van. Het is gewoon te erg om over na te denken, we worden hier zo kwaad van 😡 maar ook heel verdrietig 😢. We proberen om ze wat water te geven en onderwijl proberen anderen iemand te bellen die iets van doen heeft met de honden-opvang op ons eiland. Dat lukt niet. Leo dekt de krat af met een plank, zodat ze er niet weer uit kruipen en dan doen we eerst de clean-up. Er na nemen 2 vrouwen de hondjes mee en we hopen dat er snel een oplossing komt.

UPDATE: Het gaat goed met de hondjes, ze gaan allemaal naar buitenland voor hun gouden mandje!

Als het regent, regent het goed

Vanaf eergisteren regent het en niet een beetje, maar bakken met water komen naar beneden. Vandaag komen er flinke windvlagen bij en wordt er onweer voorspelt. De temperatuur is maar 14-15 graden. Dat is wel even wat anders dan de 20 graden en zon van eerder deze week.

En tegen de avond blijkt dat wij toch boffen dat we hier hoog tegen de berg aan wonen. We hebben in ieder geval droge voeten en dat is iets wat bewoners van Alikanas, hier vlakbij maar dan beneden, niet kunnen zeggen. Weer een overstroming dus 😢

Griekse les, aardbevingen en meer

Vorige week donderdag hadden we onze eerste Griekse les van dit seizoen. Dus 2 x per week zullen we weer naar school gaan.
Onze vorige lerares hebben we niet meer, maar Louise neemt de zaken dapper waar en we verwachten dat zij met een andere Griekse de lessen gaat geven. Nu is het nog even herhalen en bekijken wat er is blijven hangen van het vorige jaar. Ons klasje bestaat nu uit 7 personen. maar dat wordt waarschijnlijk nog gesplitst. We hebben er in ieder geval veel zin in.

De naschokken, of misschien gewoon de aardbevingen, gaan vrolijk door. Toen we maandag bij de Griekse les zaten heeft Louise ons precies uitgelegd wat we (niet) moeten doen als het begint te beven. Gewoon rustig blijven zitten eerst, eventueel als je dat wat wilt rustig naar buiten gaan. Maar het gebouw waarin we zitten is sterk genoeg om de schokken op te vangen. Gelukkig maar, want alsof de duvel ermee speelde begint om even voor 11 uur de aarde te schudden. Het ging flink te keer en het voelde veel erger dan wat wij tegen de berg aan voelen, en het duurde ook een hele tijd voor het echt weer rustig was. Achteraf bleek het een beving van 5.1 op de schaal van Richter te zijn. Eerder deze week hoorden we dat de zware aardbeving van 26 oktober zwaarder is geweest dan er eerst werd gemeld. Dat heeft een seismoloog die verbonden is aan de universiteit van Athene gezegd op een conferentie over natuurrampen.
De beving had volgens hem geen kracht van 6.4 maar van 7.1 op de schaal van Richter. Dat de magnitude van de beving te laag werd weergegeven, kwam volgens de seismoloog door een storing van de meetstations in de buurt van het epicentrum.
Dat er niet meer schade is op het eiland is te danken aan de strenge bouwvoorschriften die er sinds 1953 opgelegd worden. Toen verwoestte een aardbeving met een kracht van 7.3 bijna het hele eiland. Door de beving is Zakynthos vijf centimeter verschoven in Zuid-Westelijke richting.

Eerder dit jaar kreeg Leo bericht dat hij vanaf 1 januari 2019 pensioen gaat ontvangen. Natuurlijk wisten dat al maar er moet ook iets geregeld worden. De Griekse ziektekostenverzekering IKA werkt samen met het CAK in Nederland. Onze verzekering loopt nu nog via mij, omdat ik al wel een pensioen krijg uit Nederland. Als Leo zelf een pensioen heeft moet zijn deel dus ook betaald worden uit zijn pensioen. Dat was ook al bekend bij ons. Dus dachten we deze week, laten we dat maar gaan regelen bij IKA, dan is het maar klaar.
Op woensdag gaan we dus naar de stad, naar IKA. Waar moeten we precies zijn, er staat een flinke rij. Er is een nummertjes-automaat, maar die werkt niet, dus op de ouderwetse manier vragen wie de laatste was. En dan wachten. Leo heeft een briefje uitgewerkt met daarop in het Grieks wat er moet gebeuren, voor het geval niemand Engels spreekt. Na een tijdje loopt er een medewerker rond die wat vragen beantwoord van deze en gene. Dus Leo loopt er ook naartoe en de man vertelt dat we naar het kantoortje om de hoek van de gang moeten. OK, daar naartoe. Bij het bureau zit niemand, we vragen het aan een ander. Deze loopt naar de eerste man toe en vertelt dat we daar niet moeten zijn. Nee, we moeten naar mevrouw X. Maar jammer, zij is er vandaag niet, er is een staking, morgen dan is ze er weer. We zijn al blij dat we niet in die lange rij hebben staan wachten. Donderdag gaan we dus weer, nu een stuk vroeger want we moeten ook naar school. We lopen naar het bureau van iemand en vragen waar mevrouw X is. We vinden haar snel. Ze neemt het briefje aan en loopt naar de ene kant en dan de andere kant op. Ach, we moeten helemaal niet bij haar zijn, we moeten gewoon in de rij gaan staan waar we gisteren in stonden. Blaaaaah. Het wachten duurt lang en we twijfelen nog even of we de volgende dag maar terug moeten komen, maar we besluiten om toch nog wat te wachten. Dan zijn we eindelijk aan de beurt. De medewerkster neemt het briefje aan en spreekt ook een beetje Engels. Zij begrijpt dat Leo zijn eigen verzekering nu moet hebben, loopt nog even naar een collega en begint daarna iets in te tikken. We zijn blij. Maar dat is toch te vroeg gejuicht. Ze vertelt ons dat het nog niet kan worden aangevraagd, dat kan pas op 1 januari, als het pensioen echt is ingegaan ...

En weer een keer langs het klooster

Het is nog steeds prachtig weer hier, inmiddels wel wat koeler dan in de zomer, maar toch laat de thermometer een lekkere 21 graden zien. We besluiten om weer eens langs het klooster te lopen. Dat is en blijft een korte, maar prachtige wandeling. Iedere keer is het weer genieten van de uitzichten. En nu het een paar keer goed heeft geregend, is het veel groener dan 's zomers.

Het klooster van Johannes de Doper

Arbutus unedo oftewel de aardbeiboom

Het lijkt wel lente

Uitzicht naar Skopos

Het zoutmeer bij Alikes

Nog een mooi doorkijkje

Wat een kleur

Lagadakia en Koiliomenos

We worden om even over 5 uur in de ochtend letterlijk wakker geschud, weer een aardbeving van 4.9 en 10 minuten later is er één van 5.0. Nee, het is dus nog niet voorbij. Wij voelen, in ons huis tegen de berg aan, lang niet zoveel schokken als de mensen die hun huizen op een andere ondergrond hebben staan dan rotsachtig. Zij voelden de aarde regelmatig schudden en dat was de laatste weken heel vaak. Ruim 80 naschokken van 4.0 en hoger staan nu al op de lijst, na de aardbeving van 25 oktober. We hopen dat het snel wat rustiger wordt, want inmiddels is er toch wel wat schade ontstaan aan (vooral) oude gebouwen en kerken.

Maar op deze zondag maken we weer een wandeling. We rijden naar Lagadakia en volgen de route de berg op. Binnen 6 kilometer klimmen we van bijna 0 naar 500 meter, dus een pittig klimmetje. Dan lopen we door een pas en komen na een tijdje uit bij Koiliomenos aan de andere kant van de bergrug. Dan lopen we over een pad dat ik heb gevonden op Google Maps. Ik zag een bericht op FaceBook dat er een kapelletje zou zijn en een mooi uitzicht. We gaan het pad op en zien na een paar kilometer in de verte het dak van wat het kapelletje zou moeten zijn. Het pad er naar toe volgen we. Het wordt smaller en aan het eind moeten we echt klauteren om bij het "kapelletje" te komen. We klimmen en ergens onderweg raakt er een flinke steen los als Leo zijn voet erop zet. Het gaat allemaal goed, maar het zorgt er wel voor dat Leo alléén de laatste meter doet, want daar komt ik echt niet op. De deur van het "hok" of "kapel" blijkt op slot met een dik hangslot. Dus we weten niet of het echt een kapelletje is. We klauteren voorzichtig weer naar beneden en lopen hetzelfde stuk weer terug om op de route te blijven.  Een stukje verder wordt het pad langzaam smaller en smaller om even later op te houden te bestaan. 200 meter is de afstand naar waar echt weer een pad zou zijn, maar dat is wel lastig als je je tussen stuiken moet door wurmen en op je knieën verder moet. Kortom we gaan een andere route zoeken en dat komt erop neer dat we terug gaan naar de (asfalt)weg. Op weg daar naar toe proberen we nog een ander pad, maar ook dat leidt tot niets. geen andere optie dus dan teruggaan en 5 kilometer omlopen. Op zo'n moment ben je dan wel weer blij met een gladde weg om te lopen. We gaan nog wel eens terug om te kijken of we nog iets anders kunnen vinden. Voor nu is het wel genoeg. Het was een mooie wandeling met een onverwachte route.

En ... lekker hoor, 4 november en dan 25 graden en dus lekker wandelen in korte broek en shirtje. Bofkonten, dat zijn we!

Het oude dorp bij Lagadakia

De bermen staan vol met deze wilde cyclaampjes

Klimop in bloei

Koiliomenos

Herfstkleuren?  Nee, de gevolgen van een bosbrand zijn goed zichtbaar.

Herfststijlloos

Bijna bij het "kapelletje".

Kapel of hok?

Soms leek het pad ver weg, soms wás het ver weg.

De olijfoogst is volop bezig, op zondag gaat het werk gewoon door.

Een nieuw seizoen voor ZaCLEANthos

De 1ste schoonmaak is een feit. We zijn begonnen bij Romiri, we zijn ruim anderhalf uur bezig geweest en hebben 54 (!!!!!!!) vuilniszakken vol met rest- en recycle-afval verzameld.