Cap Skinari

Op vrijdag maken we onze laatste wandeling (voorlopig) met onze lieve vrienden. Zij gaan graag nog eens in het Noorden wandelen. Zo gezegd zo gedaan. We zetten de auto neer op een klein gritweggetje vlakbij Eliés. En dan lopen we naar de westkust. Het is nog bewolkt als we starten, maar een tijdje later lopen we weer in de zon. Gelukkig is er een lekker windje en later op de dag zijn we echt heel dankbaar voor die wind. We lopen vlak bij de noordelijkste punt van Zante langs een paar gigantische, strak-belijnde, witte villa's. Zien er mooi uit maar toch niet mijn smaak, ik houd meer van de meer authentieke huizen. We lopen nu niet naar de vuurtoren maar wel naar de windmolens en een taverne. Petra en Ben zijn de lange trappen nog nooit afgedaald naar zee, dus doen dat nu wel. Wij waren er een paar weken geleden al en laten de trappen voor wat ze zijn. Een tijdje later zijn ze er weer, moe van het trappen klimmen. Maar bij de taverne kunnen ze bijkomen. We drinken en eten iets en vervolgen dan onze wandeling. Op de heenweg hadden we het al gezien dat we veel en ver afdaalden, dat betekent nu dus ... klimmen!! Wat zijn we blij met de wind, anders was het echt te warm geweest. Maar eindelijk zien we rode autootje weer staan en kunnen we naar huis en even afkoelen in het zwembad. Het was weer een heerlijke wandeling.

Doorkijkje naar het westen

Windmolen en de taverna

Helder blauw en turquoise water

Een afgeladen toeristenboot op weg naar de blauwe grotten en het scheepswrak

Nog een windmolen

Uitzicht richting Agios Nikolaos