Vanuit Koiliomenos

Op 8 juni 2017 hebben we een wandeling gemaakt die we niet hebben afgemaakt. Ik had toen erg slecht geslapen en het was heel warm. Toen we een lift kregen aangeboden van iemand, hebben we dat gedaan. Al tijden zei Leo dat we die wandeling weer eens zouden moeten lopen, en dat deden we vandaag.

Dus rijden we naar Koiliomenos en vandaar wandelen we. Het zonnetje schijnt, maar de wind is hard én koud. Niet echt lekker dus, maar door het lopen wordt in ieder geval ons lichaam warm. Mijn handen blijven de hele wandeling ijskoud, brrrr. We dalen eerst veel want we lopen richting de rotsige kust. Het lopen gaat door wat een paar jaar geleden een mooie natuur was, nu wordt het gedomineerd door hoge, zwart geblakerde bomen. Gelukkig staan er al wel weer groene struiken, maar de bomen hebben nog wel een aantal jaren nodig om weer hoog te worden. Zo jammer. Zo zijn er veel plekken op ons eiland, allemaal het gevolg van de vele felle branden van zomer 2017.
Als we vlakbij de rotsige kust zijn zien we gelukkig weer de mooie groene bomen en zo blijft het verder. Dit keer dalen we niet helemaal af naar de kust, de stevige wind is een goeie reden.
We komen een paar boeren tegen, maar verder is het heel erg rustig buiten het toeristenseizoen. Gelukkig maar, want een groot deel van de terugweg gaat over de gewone weg en daar is het zomers flink druk met auto's en quads. Bijna aan het eind van de route heb ik een ander pad uitgestippeld. Het is een keien-pad, dat flink stijgt. Na 200 meter liggen er een aantal boomstammen over de weg. We zijn er niet gerust op, ze lijken te zijn neergelegd, daarom keren we om en gaan langs een andere weg terug. Bij de auto ben ik blij dat ik mijn handen eindelijk weer warm kan krijgen. We hebben weer een flinke inspanning geleverd.

Koiliomenos

Zon, zee, olijfbomen, pijnbomen ..... maar koud!